Zaburzenia integracji sensorycznej mogą przejawiać się na wiele sposobów. Rodzice najczęściej zgłaszają się po pomoc obserwując u swoich dzieci takie objawy jak:
- niezgrabność ruchowa, częste potykanie się i upadki, niższe umiejętności precyzyjnego ruchu przejawiające się przykładowo w grach zespołowych z rówieśnikami
- znaczna nadruchliwość (po wykluczeniu ADHD)
- choroba lokomocyjna
- unikanie przez dziecko głośnych miejsc lub odruchowe zasłanianie uszu w miejscach głośnych
- uczucie dyskomfortu i rozdrażnienie w miejscach generujących wiele bodźców wzrokowych (np. supermarkety lub centra handlowe)
- wybiórczość pokarmowa (po wykluczeniu alergii i nietolerancji)
- silna wrażliwość na drapiące elementy ubrań takie jak metki.
Diagnozowanie zaburzeń integracji sensorycznej prowadzone jest w kilku etapach. Podstawą jest zawsze dokładny wywiad z rodzicem, który przedstawia niepokojące go problemu u dziecka. Dodatkowo rodzic wypełnia kwestionariusz sensoryczny, który daje terapeucie dodatkowe informacje o częstym i powtarzalnym zachowaniu dziecka. Następnym etapem jest samo badanie dziecka za pomocą testów południowo-kalifornijskich i obserwacji klinicznych, które obiektywnie określają stopień problemów z integracją sensoryczną w różnych sferach oraz obserwacja dziecka podczas swobodnej zabawy.
Proces diagnostyczny kończy się konsultacją omawiającą wyniki z rodzicem i przedstawieniem zaleceń dla dziecka - oraz ewentualnie wskazania do terapii.
Sala do terapii zaburzeń integracji sensorycznej przypomina plac zabaw wyposażony w nietypowo wyglądające huśtawki, drabinki i inne sprzęty. Zajęcia terapeutyczne mają formę zabawy podczas której terapeuta łączy u dziecka określone bodźce ruchowe i dotykowe z wrażeniami wzrokowymi, słuchowymi i węchowymi. Jednoczesne pobudzenie układu przedsionkowego lub układu prioproceptywnego w połączeniu ze stymulacją bodźcami, na które dziecko jest nadwrażliwe lub podwrażliwe ma na celu uregulowanie pracy mózgu w taki sposób, aby wyciszenie następowało u dziecka swobodniej, a nieprzyjemne bodźce były efektywniej przetwarzane przez mózg.
Ramowy program terapeutyczny jest planem zawierającym ogólne zalecenia i sugerowane formy terapii wraz z wymiarem godzinowym dla dzieci z zaburzeniami z zakresu integracji sensorycznej.
Tego rodzaju dokument jest najczęściej wystawiany na prośbę szkoły lub lokalnego gabinetu terapeutycznego SI.
Podstawą zajęć jest traktowanie trudności dziecka w zakresie małej motoryki jako problemu tkwiącego w całym rozwoju psychoruchowym. Oznacza to, że pracując nad trudnościami manualnymi dziecka skupiamy się na funkcjonowaniu całego ciała, nie tylko dłoni czy ręki. Głównym celem terapii ręki jest osiągnięcie samodzielności w zakresie podstawowych czynności życia codziennego. W przypadku dzieci szkolnych jest to praca również nad poprawą graficznego funkcjonowania ręki i usprawnieniu jej w pisaniu.
Zajęcia sensoplastyczne z elementami twórczego ruchu łączą kreatywne zabawy ruchowe z pracą manualną. Wykorzystujemy kredki, pastele, farby, ciastolinę, różnego rodzaju masy, magiczny piasek, malowanie stopami i rękami, zajęcia ruchowe z chustą animacyjną i wiele innych propozycji i zabaw pobudzających kreatywność, ale też ćwiczących rękę i koordynację wzrokowo-ruchową.
Zajęcia przeznaczone są dla dzieci od 3 roku życia.
Sensoplastyka prowadzona jest również w grupie do 6 osób - z ofertą można zapoznać się w zakładce "zajęcia grupowe".
Metoda „Kids’Skills – Dam Radę” pomaga dzieciom zdobyć pożądane umiejętności. Dzieci chętniej uczą się nowych zachowań niż próbują pozbyć się problematycznych. Metoda ta może być stosowana od 3 do 11 roku życia. Zmodyfikowaną wersję można stosować w terapii nastolatków. Terapia ta jest dla dzieci z zaburzeniami zachowaniami (agresywność, częste i gwałtowne napady złości, systematyczne przekraczanie norm społecznych, zachowania opozycyjno–buntownicze), z nadpobudliwością psychoruchową, z zaburzeniami emocjonalnymi (nadmierna lękliwość, płaczliwość, lęki, fobie, powtarzające się koszmary senne, trudności w kontaktach z rodzeństwem i rodzicami, milczenie, zaniżona samoocena), z zaburzeniami jedzenia, z zachowaniami autoagresywnymi (próby samobójcze, samookaleczenia), Jest również skuteczna w pracy z problemami z adaptacją w nowym miejscu, nowej sytuacji, nowej grupie, z korzystaniem z toalety, z nabywaniem nowych umiejętności w życiu, z urazami psychicznymi (przebycie choroby somatycznej, wypadki, śmierć bliskiej osoby, rozwód rodziców, przemoc fizyczna, psychiczna), z trudnościami szkolnymi (niechęć chodzenia do szkoły, trudności w przyswajaniu wiedzy, częste konflikty z rówieśnikami lub izolacja).
